Door Met zijn zevenhoofdzondenthema is David Finchers Se7en ongeveer even formulaïsch als een Agatha Christieverhaal. Maar dit is niét het soort thrillers waarin de dader wordt ontmaskerd tijdens een gezellig theekransje: Se7en brengt je gedurende zijn speelduur voor een aantal bijzonder onaangename verrassingen.
De film brengt ook grootstedelijke wanhoop en grimmigheid naar het witte doek. Het was, zeker in het jaar van zijn cinemarelease, de meest meedogenloze mainstreamfilm waar een Hollywoodstudio zijn schouders onder zette. Niet alleen de zeven moorden zijn deprimerend: het volledige decor waarin de prent zich afspeelt, met groezelige armeluisappartementen en constante regen, lijkt de kijker bijna opzettelijk te willen deprimeren.
Het hoort allemaal bij de ervaring. De toen pas 29-jarige David Fincher, die vooral de afgelopen jaren tot volle wasdom lijkt te zijn geraakt met The Social Network en The Girl with the Dragon Tattoo, maakte er een weergaloze stijloefening van. Se7en is duister, bloederig, en slim. En het plannetje van de seriemoordenaar (wiens vertolker écht een verrassing moet blijven) waar de ouder wordende flik Somerset (Morgan Freeman) en diens partner Mills (Brad Pitt) op jagen, brengt de plot van de film naar een verontrustende finale.
Maandag 26 augustus op VIER om 20u30
