Door KEF, de Britse fabrikant van prima luidsprekers zoals de LS50, Blade en op miljonairs gerichte Muon, bracht in 2013 voor het eerst een lijn hoofdtelefoons uit. Dit jaar werd het aanbod verruimd met een aantal nieuwe modellen, allemaal wat lager geprijsd dan voorheen.
De M100 is een in-earmodel, dat naast de duurdere M200 komt te staan. Toen we de M200 beluisterden, waren we zeer tevreden. Scoort de M100 even goed?
,
De M100 ziet er anders uit dan zijn grote broer. Het draait bij deze in-ear om een lage gewicht, zodat je hem mobiel kan gebruiken zonder het gevoel hebt iets zwaar aan je hoofd te hebben hangen.
De pilvormige behuizing van de M100 (KEF praat liever over een ‘race-track’ vorm) houdt het inderdaad slank, zonder de esthetiek uit het oog te laten. Ondanks de bescheiden grootte mag je deze oortelefoon best opvallend mooi noemen, met een design dat een Red Dot-designprijs ontving.
De behuizing is uit aluminium gemaakt en kan je krijgen in een aantal modieuze, metallic-achtige kleuren. Naast de klassieke zwarte uitvoering kan je ook gaan voor een mooi en verrassend subtiel oranje of ‘racing blue’. Die drie versies combineren hun kleurige case met een zwart vlak met het KEF-logo en zwarte tips, maar bij de witte uitvoering is alles heel licht – op het gouden randje na.
Hoewel er aan deze ‘pil’ een nogal forse akoestische kamer hangt, valt dat niet op als je ze draagt. De M100 oogt best subtiel en strak als je naar muziek luistert.
,
KEF levert bij de M100 een klein draagzakje, een adapter zodat je ze kan gebruiken op een vliegtuig en een drietal paar tips in verschillende afmetingen. Meestal zijn bij in-ears de medium-tips meteen de juiste keuze voor mijn oren, maar bij de M100 was het toch een paar keer wisselen tussen de small en medium tips.
De pasvorm bij oortelefoons is natuurlijk heel persoonlijk. Daarom is het toch wel handig als er wat meer tips (zowel qua grootte als vorm) bij een oortelefoon worden geleverd, zoals dat het geval is bij de Focal Sphear en RHA-oortelefoons. Eens goed aangebracht is de M100 inderdaad een zeer lichte oortelefoon, die dankzij de vorm op hun plek blijven.
Er is een dikkere laag rubber voorzien op de kabel, zodat deze nauwelijks storend geluid overbrengt als je beweegt. Een pluspuntje, dat.
De remote op de kabel is ontworpen voor Apple-toestellen en werkt deels bij Android-telefoons. Maar dat probleem heb je bij alle merken, omdat Apple en Google niet akkoord raakten over de aansturing van remotes.
,
In-ears van dit prijspunt mikken regelrecht op mensen die onderweg met hun smartphone naar muziek luisteren. Voor de test sloot ik ze dus aan een LG G4, iPad Air 2 en aan de HTC One A9 die we net binnenkregen.
Het eerste dat opvalt: ik moet het volume toch wel aardig opendraaien om een goed luistervolume te halen. Bij andere in-ears treedt dat fenomeen zelden op. Even in de specificaties duiken leert dat de M100 een gevoeligheid heeft van 97 dB en een impedantie van 50 ohm, wat laag respectievelijk hoog is voor een oortelefoon.
Ter vergelijking: de Focal Sphear pakt uit met 16 ohm en 103 dB en de Sennheiser Momentum In-ear met 18 ohm en 118 dB. Die beide oortelefoons zullen met een smartphone als bron veel luider kunnen dan de M100. Daarbij kan je de vraag stellen wanneer ‘heel luid’ het punt bereikt van ‘te luid’, maar naar mijn gevoel zit je bij de M100 toch net op het randje van wat bruikbaar is voor mobiel gebruik.
De oplossing is een mobiel toestel gebruiken met een sterkere output, zoals een degelijke muziekspeler of een smartphone met wat meer vermogen. Vandaar ook de verwijzing naar de HTC One A9, een van de zeldzame smartphones waar extra zorg is besteed aan het DAC-versterkingsgedeelte.
Low-ohmige in-ears hebben als nadeel dat ze bij gebruik met een krachtige DAC/versterker of hifi-versterker sneller gezoem laten horen. Ze zijn als het ware ‘overgevoelig’ voor die soort toepassingen. Dat probleem heb je dus niet met de M100. Aangesloten op een Marantz HD-DAC1 hoor je zelfs bij een volumeknop die helemaal naar rechts is gedraaid (zonder muziek!) geen ruis.
Als ik ‘Fitzcarraldo’ van de Ierse The Frames speel (zowat de onbekende, meer rockende neefjes van U2), dan krijg ik een klank te horen die anders is dan de norm. Waar veel (goed aangebrachte) in-ears vaak meer bassen laten horen, ligt de nadruk hier meer op het midden en het hoog. De violen en gitaren in het werk van the Frames staan op het voorplan, evenals de stem van Glen Hansard, de ritmesectie gaat naar de achtergrond.
Het is ook een tuning die beter past bij klassieke muziek, tenzij je echt houdt van een bombastische aanpak. De M100 laat bij ‘Spring 1’ uit ‘Recomposed By Max Richter: Vivaldi’ die dartelende, repetitieve vioollijnen echt heel prominent klinken. Bij genres die het net moeten hebben van een bonkende beat heeft de M100 wel last van bloedarmoede.
,
De M100 is een ongewone in-ears. Langs één kant heb je die lagere gevoeligheid, waardoor hij toch wat lastiger aan te sturen is met een mobiel toestel. Wie serieus naar muziek wil luisteren onderweg, moet best met een hoofdtelefoonversterker werken.
Aangezien de DAC en versterker in de meeste smartphones meestal eerder flauw te noemen zijn, is de aankoop van een degelijke extra versterkingsoplossing sowieso een goed idee, ook bij andere hoofdtelefoons.
Doe je die aankoop of ben je tevreden met het bereikte volumepeil, dan vind je in de M100 een oortelefoon dat detail en (soms te veel) helderheid laat primeren op diepe bassen. Anderen kijken misschien beter naar de M200, dat voor een klein bedrag een voller geluid biedt.
