Door Het was de derde verfilming van de hardboiled roman van James M. Cain, maar ook veruit de bekendste. Hoe kwam dat? Door de brute, bijna dierlijke seks die je erin te zien kreeg, natuurlijk! De seksscènes tussen de anno 1981 nog bijzonder viefe Jack Nicholson en Jessica Lange waren halve verkrachtingen, maar dat had zo zijn reden: regisseur Bob Rafelson probeerde er een beeld mee te leveren van de rauwe sfeer die in het door de depressie geteisterde Amerika hing.
Maar het draait uiteraard niet uitsluitend om de seks. The Postman Always Rings Twice is het soort films waarin lichamen een gewicht hebben, net als in de betere Hitchcockthrillers. Waarin moorden ook altijd gevolgen hebben, en die zich vanaf de eerste seconde laten voelen. Nicholson en Lange zijn het soort filmkoppel dat je ook al tegenkwam in Terrence Malicks Badlands: zodanig gedreven door passie en wellust dat de arme buitenstander die in hun weg loopt – in dit geval: haar echtgenoot – het geweten zal hebben.
“Ik zit niet meer in over wat juist en verkeerd is”, prevelt Langes personage tegen dat van Nicholson in de aanloop van die schabouwendaad. En daarmee geeft ze, beter dan de zorgvuldig gecomponeerde americana in het decor, de wanhoop van de zowel in het getoonde tijdperk als in het jaar waarin de film uitkwam door een diepe crisis getroffen Amerikaanse samenleving weer.
Zaterdag 9 juli, Nederland 2, 0u15
