Door Sinds de toevallige ontdekking van nanobuizen zijn wetenschappers in touw om een geschikte toepassing voor deze oersterke moleculen te vinden. Een Amerikaans onderzoeksinstituut verwerkt ze in een flinterdunne batterij.
Het minuscuul apparaatje is een normaal stukje papier, waarin de nanobuizen en een speciaal soort zout zijn verwerkt. Het zout en de buizen werken als geleider, waardoor de batterij energie kan opslaan. Het Rensselaer Polytechnic Institute, dat de energiebron heeft ontwikkeld, zegt dat de vinding langdurig energie kan leveren of een felle stroomstroot voor intensief gebruik.
Wetenschappers zijn al tien jaar bezig om uit te vogelen wat ze aanmoeten met de bijzondere koolstofmoleculen die in de papierbatterij een plekje hebben gevonden. Een Japanse onderzoeker van NEC stuitte in 1990 bij toeval op de kleine krachtpatsers, die veel weg hebben van cilinders opgebouwd uit schrikdraad.
Nanobuizen zijn niet alleen sterker dan staalmoleculen, ze zijn ook nog eens een stuk flexibeler. De moleculen zijn nu nog duur door hun geringe gebruik, maar in geval van massaproductie zal de uit koolstof opgebouwde vondst snel goedkoper worden. De oersterke nanobuizen kunnen worden gebruikt voor de versteviging van kleding, auto’s en vliegtuigen.
Het is niet de eerste keer dat dergelijke flexibele batterijen op de markt komen. Het Israëlische Power Paper ontwikkelde een exemplaar dat op polymeren gebaseerd is en zink als geleider gebruikt. Voorlopig maakt alleen de cosmetische industrie gebruik van dit type stroombronnen, maar in de nabije toekomst kunnen ze van nut zijn in koffers of visitekaartjes.
